Dit is hoe compassie voelt

Zonder dat we er bewust voor gekozen hebben, zonder enige bewuste vorm van voorkennis, krijgen we een specifieke plek op de aardbol aangewezen. We worden overgelaten aan specifieke verzorgers en weten niet beter dan dat hún manier van denken, geloven en handelen dé manier is om te leven – of ook wel te overleven.

Als kind lijken leren en groeien als vanzelf te gaan.

Daar wordt ook een bepaalde ruimte voor beschikbaar gesteld. Zo zijn we als kind vaak heel zorgeloos, speels, goedgelovig en onbezonnen. We volgen wat het leven brengt in het hier-en-nu. Maar steeds meer ervaringen komen op ons pad waarbij het lijkt dat ze niet te voorkomen zijn. Verbonden aan ons verleden en dat van onze (voor)ouders.

Ervaringen waar we nooit om hebben gevraagd, maar gewoon mee zullen moeten ‘dealen’.

We worden in een oneindige stroming overspoeld door zowel prettige als minder prettige ervaringen. Ondanks de door de ouder gegeven goedbedoelde ‘opleiding’ kom je meestal toch volledig verslagen en vermoeid uit de hals van zo’n ‘trechter’ vallen. Als mens, en zeker als kind, hebben we een enorme natuurlijke behoefte aan steun, troost en geborgenheid wanneer we door deze levenservaringen gaan.

We hebben behoefte aan zorg, richting en wijsheid. We hebben behoefte aan goedkeuring en waardering ongeacht hoe we zijn gevallen.

Wat gebeurt er wanneer de wereld om je heen je hierin niet kan voorzien? Dat je ouders/verzorgers jou dit wel proberen te geven, maar hier niet toe in staat zijn. Ze worden zelf nog overspoeld door het leven en/of weten gewoonweg niet HOE ze het echt kunnen geven omdat ze het zelf nooit eerder hebben gekregen?

Hier ontstaat een (vaak onbewust) onbeantwoorde behoefte aan onvoorwaardelijke liefde.

We ‘horen’ het ze mogelijk wel vertellen, maar we VOELEN diep van binnen geen échte steun in wat we doen en wie we zijn. Dit tekort zorgt ervoor dat we onszelf juist steeds meer beperkt, niet geschikt, gefaald en onkundig voelen. Het is precies hier dat een onvervulde behoefte transformeert naar een constant onvervuld verlangen.

Dit onvervulde verlangen zoekt naar vervulling en in onze wereld hebben we (vaak) te maken met voorwaardelijke liefde. ‘Gemaakte’ liefde dat tevens enkel volgt wanneer we ‘goed Zijn’ en ‘goed doen’.

Let op: bij voorwaardelijkheid zijn de betekenissen en het exacte causale verband tussen beide termen onbekend en per leven/persoon anders. Dus het is maar de vraag wat voor jou ‘goed’ is en welke vorm van (voorwaardelijke) ‘liefde’ daar tegenover staat.

Hier start een oneindige zoektocht naar vervulling.

Een reis van verlangen, beter doen en jezelf constant verloren voelen. Tevens jezelf verliezen in de zinloosheid van vergelijken, want geen leven verloopt hetzelfde. Onderhevig aan tal van mogelijkheden, twijfels, veranderingen en verleidingen. Zelfs wanneer je de bereidheid hebt gevonden om hulp te vragen, is er een grote kans dat je door een andere zoekende alsnog bedrogen wordt.

Een timelapse dat eindig is maar het vallen oneindig voelt.

Zonder bewust ervoor gekozen te hebben, word je geboren in een wereld dat zelfs voor de reeds aanwezige levende nog een onbekend territorium is. Je start een onvoorspelbare compilatie van zeer uiteenlopende ervaringen die elkaar constant opvolgen.

Zonder ‘rust’ word je van het één naar het andere geslingerd.

Overspoeld met intense zintuigelijke prikkels die via alle kanten je lichaam binnen lijken te kruipen en langdurig door je lijf blijven gieren. Gebukt onder een innerlijk geprogrammeerde en oncontroleerbare gedachten die ons blijven vertellen dat het nog beter kan.

Een ongevraagde reis dat leven heet, in een lichaam waar je het maar ‘mee moet doen’. Een leven waar niemand jou precies lijkt te kunnen vertellen wat de bedoeling van het leven is, wat waar is, hoe jij jezelf kan zijn en waarom er niet altijd vreugde kan zijn.

Ja, ik snap de mens wel. Dat velen onder ons in paniek schieten of zelfs compleet gestoord raken van de onmacht die we in onszelf voelen. Dat we afhankelijk zijn geworden van iedere vorm van direct beschikbaar ‘geluk’. En dat we de verleiding niet kunnen weerstaan om onze pijn te compenseren met de verdoving die we vinden in zoal eten, drinken, roken en drugs.

Of wanneer dat niet (meer) voldoende is, we overwegen onze persoonlijke macht ‘terug te grijpen’ via het uitnodigen van de dood.

Maar ook al willen we leven, doorzetten en strijden, hebben we niet door dat we ons hierdoor constant in chronische stress bevinden waardoor ons lichaam er op een gegeven moment zelf de stekker uit trekt.

Ik heb compassie voor ons als bewustzijn. Bewust aanwezig zijn in een tikkende tijdbom. Een lichaam dat constant door jezelf en anderen wordt ‘gekeurd’. Continu geconfronteerd worden met een innerlijke onrust, haast, wantrouwen, ongeloof, angst en pijn… dat elke dag via de spiegel van alles en iedereen je tegemoet komt.

En in deze tijd wordt het Zijn steeds Bewuster van het lichaam dat nog altijd ingesteld staat op de oude en bekende ‘overlevingsstand’. Niemand lijkt meer te ontkomen aan dat de opgehoopte stress en spanning zich manifesteren als ziekte. Steeds meer aanwezig in het besef over hoe weinig grip je eigenlijk op je leven hebt.

Dan komt er een punt dat alles wat we denken, geloven en geleerd hebben toch geen zekerheid lijken te bieden. Dat elke vorm van controle een illusie is. Ergens – in het ouder worden – beseffen we dat er geen ander weg is dan ‘overgave’. Er is nooit een andere weg geweest. We beseffen dat loslaten óók een optie is. Dat er geen méér of beter bestaat en we niet kunnen vergelijken want niemand is precies zoals jij.

Een bevrijding waarna de reis gewoon weer verder gaat. 

Want dan, lief mens, besef je dat er geen einde is in het leven behalve de dood. De reis vervolgt zich altijd in een bepaalde vorm van vallen en opstaan. Jezelf hieraan kunnen overgeven, is een héél groot thema in dit avontuur – al dan niet hét thema in een menselijk leven.

Ik heb enorm veel compassie voor jou als mens.

Voor de kracht die je hebt om op te blijven staan en door te gaan! Voor alle keren dat je toch weer durfde te genieten, te vertrouwen en van iemand te houden. Dat jij ondanks pijn je in staat bent om te vergeven. Voor het willen, zoeken en bevragen.

Jij; Prachtig wezen in deze waanzinnig bizarre wereld… Heb compassie voor jezelf. Wees je eigen liefdevolle moeder en je motiverende vader. Zorg voor jezelf, voor alle onvervulde behoeften waar niemand persé de schuld van draagt. Heb geduld met jezelf ondanks dat je de eindigheid in jezelf voelt. Ben nieuwsgierig, verder is er niets te doen.

Ik heb compassie. Voor jou en voor mij.

Geef jezelf wat ruimte, zo krijgt de ander dat ook.
Gun jezelf innerlijke rust, dan vind de ander dat ook bij jou.
Ben kwetsbaar, wees eerlijk, zo is het veilig om bij jou jezelf te zijn.
Kom liefdevol op voor je grenzen, zo geef je de ander zichzelf weer terug.

Ik heb uitermate veel compassie voor het menszijn en ik ben heel blij dat dit perspectief mijn hart heeft gevonden. Het heeft mijn leven verrijkt en vandaag is de dag dat deze visie jouw leven mag binnenstromen.

Het perspectief heeft mij gevonden op mijn levenspad van zelfonderzoek en -ontdekking. Een onderzoek gevoed met motivatie voortgekomen vanuit een heftige levenscrisis. Een keuze om erachter te komen wat het leven nog meer betekent dan wat voor mij bekend is, wat het menszijn inhoudt en wat het betekent om specifiek mij te zijn.

Zijn er vragen ontstaan in jou na het lezen van dit artikel? 
Twijfel dan niet om mij te contacteren! 🙂

Ik ondersteun je graag in je zelfonderzoek.

Ik creëerde steeds meer bewustzijn over de werkelijke betekenis van liefde en mijn onvervulde behoeften hierin. Via dit perspectief ben ik erachter gekomen dat enkel ik zelf deze behoeften kan vervullen. Dat ben ik dan ook gaan doen.

Dit perspectief heb ik ontvangen nadat ik mezelf toestemming heb gegeven om mezelf lief te hebben. Te stoppen met het buiten mezelf te gaan zoeken om teleurgesteld achtergelaten te worden.

Wat heb ik nodig?

Dan zorg ik daarvoor.
Mezelf omarmend, liefdevol als een moeder toesprekend en gemotiveerd worden door de vader in mij. Een steeds rijker wordende innerlijke wereld.

Ik vraag mezelf niet meer om perfect te zijn of te doen. Zo ook niet van anderen.

Ik kies ervoor mezelf te vertrouwen. Zo stel ik me weer open voor anderen.

Ik heb compassie voor mezelf. Voor het lichaam en leven dat me is gegeven. Ik heb compassie voor mijn tijden dat compassie voelen lastig is. Zo geef ik mezelf toestemming om de schaamteloze, kwetsbare, authentieke zelf te zijn van dit moment.  Ik heb compassie voor mijn angsten, gevoelig- en onzekerheden. Ik geef ik me eraan over zodat ik kan Zijn.

Mijn eigen ontdekking

In 2016 startte ik een intens fulltime zelfonderzoek en vanaf dit punt in tijd gezien, zie ik hoezeer mijn focus van extern naar intern is getransformeerd. Hoe ik van ‘doen’ en ‘moeten’ ben gegroeid naar ‘zijn’ en ‘willen’.

Hoe meer ruimte ik in mezelf creëerde hoe meer van dit soort perspectieven ik mocht ontvangen. De intense vrijheid die ik erdoor ervaar is niet alleen voor mezelf bedoeld en hoop ik dan ook steeds in meer en mindere mate met jou op tal van manieren te mogen delen.

Stop met zoeken en zak in het zijn

Vanuit een lange leerzame strijd en gevoel van falen, bleef er niets anders over dan overgave. Overgave aan wat ik wél weet, aan enkel dat wat nu belangrijk voor mij is. Aan het leven dat me is gegeven.

Ik heb steeds meer los kunnen laten en enkel de focus kunnen leggen op mijn gezondheid, (innerlijke) rust en beweging. Daarnaast op gevoelens van compassie en het doorvoelen van intense emoties die opkwamen via een onverwacht voorbijkomende levenservaring. Op het behouden van ruimte voor het verzorgen en steunen van de mensen waar ik van houd. En op ‘gewoon’ het ervaren van het leven.

Ik gaf mezelf toestemming om het leven zoals het is en komt door mij heen te laten stromen.

Er is een ‘flow’ dat ik volg vanuit nieuwsgierigheid en vanuit hier creëer ik dit artikel. Zonder mezelf iets op te leggen, vanuit geduld.